درمان سرطان بسته به نوع و مرحله سرطان بسیار متفاوت است. متداول ترین روش های درمانی سرطان جراحی، شیمی درمانی و یا پرتودرمانی است.

درمان ممکن است به معنای حضور در بیمارستان یا انجام بسیاری مراجعه به کلینیک برای پرتودرمانی یا شیمی درمانی باشد.

بیمار ممکن است بتواند به تنهایی به برخی از روش های درمانی مراجعه کند. برای سایر روشهای درمانی، ممکن است کسی نیاز به رانندگی یا همراهی داشته باشد فرد مبتلا به سرطان ممکن است به بیش از یک نوع درمان نیاز داشته باشد و هر نوع با چالشهای خاص خود همراه است.

درمان می تواند طولانی یا نسبتاً کوتاه باشد، اما حتی درمان های کوتاه مدت زندگی فرد را برای چندین هفته مختل می کند. به عنوان مراقب، ممکن است زندگی شما و خانواده شما نیز مختل شود.

ممکن است متوجه شوید که باید از کار خود مرخصی بگیرید. برخی از سوالاتی که ممکن است بخواهید پیش از موعد با تیم سرطان در میان بگذارید عبارتند از:

• چه علائمی را باید فوراً به شما بگوییم؟ کدام یک می توانند صبر کنند؟
• چگونه بعد از ساعت اداری به شما برسیم؟ آخر هفته؟ تعطیلات؟
• برای کنترل عوارض جانبی چه کاری می توانیم انجام دهیم؟
• چگونه می فهمیم که آیا درمان موثر است؟
• این اطلاعات را بنویسید و آنها را نگه دارید. اگر بعداً یا شخص دیگری به مشکلی برخورد کند، این واقعاً می تواند کمک کند.

ممکن است از چند روز تا چند هفته طول بکشد تا بفهمید آیا سرطان است یا خیر، چه نوع سرطانی وجود دارد.

این زمان دشوار برای بیمار و همچنین عزیزانی است که از احتمال سرطان آگاه هستند. برخی متوجه می شوند که به حالات بدتر فکر می کنند و یا اینکه آیا ممکن است عزیزانشان را از دست دهند.

دیگران ممکن است سعی کنند روزهای خود را تا حد ممکن به طور عادی سپری کنند و به آن فکر نکنند. بیشتر افراد وقتی منتظر نتیجه آزمایش هستند ترکیبی از ترس و امید دارند.ممکن است بخواهید وقتی این نتایج به اشتراک گذاشته می شود در کنار عزیزتان باشید.

می توانید به یاد داشته باشید، سوالات خود را به یاد بیاورید، و شروع به آماده سازی خود و دیگران برای موارد بعدی کنید.

اگر درمان دیگر کمکی نکند و سرطان همچنان در حال رشد باشد، ممکن است عزیز شما تصمیم بگیرد که درمان را متوقف کندد.

این زمانی است که به شما کمک می کند تا مهمترین چیز را برای عزیزانتان بدانید. چه چیزی زندگی او را ارزشمند می کند؟ اگر بیمار بتواند این حرف را به زبان بیاورد و آن را با دیگران كه به او نزدیك هستند به اشتراک بگذارد، كمك می كند.

بیمار باید در مورد مواردی تصمیم بگیرد، چه وقت من تلاش برای غلبه بر سرطان را متوقف کنم و از بقیه زندگی ام لذت ببرم؟ یا آیا ترجیح می دهم 2 ماه آینده را برای خواندن و بازی کردن با نوه هایم بگذرانم یا با عوارض جانبی کنار بیایم؟ دانستن مهمترین موارد برای بیمار به مراقب و اعضای خانواده کمک می کند تا این تصمیمات را درک کنند.

گاهی اوقات، مراقبین می توانند به بیماران در تعیین بالاترین اولویت های خود کمک کنند تا بتوانند قبل از از دست دادن شانس، روی آنها تمرکز کنند. در مواقعی دیگر، ممکن است کسی در تیم مراقبت از سرطان یا یک متخصص بهداشت روان به بیمار کمک کند تا روشن کند که مهمترین چیز برای او چیست و انتظار می رود از ادامه درمان چه چیزی انجام شود. این یک زمان دشوار برای همه است و برای درک کامل وضعیت و فهمیدن بهترین شرایط برای بیمار ممکن است به کمک تیم مراقبت از سرطان نیاز باشد.

در بیشتر موارد، بیمار می تواند به آرامی فعالیت های خود را در خانه افزایش دهد. سرعت انجام این کار به وضعیت جسمی و نوع درمان سرطانی بستگی دارد.

هنوز هم، با صبر و تحمل وقت، بیشتر افراد می توانند پس از درمان سرطان به زندگی عادی خود برگردند.

ممکن است درمان های نجات دهنده از طریق بیمار بر روی روش هایی تأثیر بگذارد که هرگز از بین نمی روند.

برای برخی از افراد، تأثیرات طولانی مدت به معنای تغییر در زندگی دائمی است، به طوری که آنها نمی توانند به زندگی قبل از درمان برگردند.

برای بیمار و گاهی اوقات عزیزان ناراحت می شوند که ممکن است به دلیل درمان از دست رفته باشد. پذیرش این ضررها هم برای بیمار و هم برای مراقب می تواند طول بکشد.

به عنوان مراقب، ممکن است خود را در انجام کارهایی که در هنگام معالجه بیمار انجام می داد مشاهده کنید. اما مهم این است که با گذشت زمان، اجازه دهید بیمار به انجام کارهایی که می توانند و باید به تنهایی انجام دهد برگردد.

این ممکن است در طی چند ماه با تقویت بیمار اتفاق بیفتد. هر هفته یا همین حدود مراجعه کنید تا ببینید چه کاری انجام می دهید که بیمار می تواند انجام دهد، چه به تنهایی یا با کمی کمک.

اگر مواردی وجود دارد که بیمار قادر به انجام آنها نیست، با پزشک در مورد ارجاع به یک فیزیوتراپیست یا کاردرمان صحبت کنید. این متخصصان ممکن است بتوانند با کمک به ایجاد قدرت عضلانی و یا ارائه وسایل کمکی، توانایی های بیمار را به حداکثر برسانند

آیا کسیت پستان سرطانی است؟

از40سالگی تا 50سالگی دوسال یکبار(درصورت صلاحدید پزشک تا سالی یکبار) واز50سالگی به بالا سالی یکبار باید ماموگرافی انجام شود.

درصورتی‌که یک پستان برداشته شده باشد، برای پستان مقابل لازم است ودرصورتی که توده سرطانی فقط خارج شده باشد، برای هردوپستان نیازاست.

فرقی ندارد ولی چون حساسیت پستان‌ها در روزهای آخر دوره پریود کمتر است می‌توان دراین زمان انجام داد.

بستگی به سن بیمار و تشخیص پزشک درحین معاینه پستان و جنس بافت پستان دارد ولی درکل ماموگرافی برای افراد زیر40سال و بدون سابقه فامیلی ابتلا به سرطان نیازنمی باشد، مگر با تشخیص پزشک.

بله، شیردهی دراین دوران قطع نشود.

نیازبه قطع شیردهی نیست، مگراینکه محل آبسه نزدیک به نوک پستان باشد

خیر، داروی خاصی وجود ندارد. کیست‌ها و توده‌‌های خوش‌خیم فقط نیاز به پیگیری دارند.

بهتراست موادغذایی دارای کافئین کمترمصرف شود( کافئین درچای، قهوه وشکلات به‌میزان زیاد وجود دارد.) . همچنین بهتراست رژیم‌غذایی کم‌چرب وکم‌نمک وکم‌کربوهیدرات وجود داشته باشد.

 خیر، تغییرات فیبروکیست خوش‌خیم بوده وارتباطی با سرطان پستان ندارد.

 خیر، درمان خاصی وجود ندارد ولی گاهی برای کنترل درد، مسکن ، ویتامین E وترکیبات امگا3 تجویز می‌شود.

خیرهیچ خطری ندارد.

درصورتی‌که سابقه فامیلی سرطان پستان نداشته باشید درسن 40سالگی.

خیر، خطرات ناشی ازاشعه ماموگرافی بسیارناچیزاست، به طوری که می‌توان آن‌را نادیده گرفت.

بله، همه خانم‌های مجرد و متأهل ازسن 40 سالگی به بعد باید ماموگرافی انجام دهند.

ماهی یکبار و ازسن 20 سالگی وبهتر است در روزهای هفتم الی دهم از شروع قاعدگی انجام شود و در صورت عدم قاعدگی با تعیین یک روز خاص انجام شود

خیر، هنوزتحقیق علمی که این مطلب راتاییدکند،مطرح نشده است.

خیرهیچ تأثیری ندارد.

تاکنون هیچ پژوهشی چنین اثری را نشان نداده است.

کیستهای ساده پستانی هرگز سرطانی نمی‌شوند ، اما 1% از کیست‌های پستانی ممکن است سرطانی باشند که در سونوگرافی به عنوان مشکوک و غیرعادی گزارش می‌شوند.

خیر، نمونه برداری به هیچ عنوان باعث بروز سرطان نخواهد شد، همچنین باید توجه داشت که نمونه برداری تنها راه قطعی تشخیص سرطان پستان است.

خیر ، کیستهای پستان بی خطر بوده ، بجز موارد خاص که بعلت بزرگ بودن اندازه آن نیاز به تخلیه وجود دارد ، نیازی به درمان آنها نیست.